भारतीय संस्कृतीमध्ये प्राचीन काळापासून गोष्टी सांगणे हा कौटुंबिक आणि सामाजिक जीवनाचा एक अविभाज्य भाग आहे. अगदी लहान वयातील म्हणजे सहा सात वर्षाच्या मुलांपासून किशोर, युवा, प्रौढ या सर्वांना गोष्टीं सांगण्याची परंपरा होती. गोष्टीतून शिक्षण, गोष्टीतून संस्कार, गोष्टीतून प्रबोधन अशी सांगण्याची पद्धत होती. त्यामध्ये कुतूहल, आश्चर्य आणि मनोरंजन यांचे एकत्रिकरण असे. अगदी खेळांमध्ये सुद्धा गोष्टींचा वापर केला जात असे. आजी आजोबांच्या गोष्टी हा तर संस्कारांचा पाया होता. रात्री झोपताना गोष्टी ऐकत झोपी जाणे या सारखा आंनद नव्हता. शाळा, गुरुकुल यामध्ये गोष्टींद्वारा शिकवले जात असे. गुरु शिष्य संवादे... अशी शिकवण्याची पद्धत होती. प्राचीन ग्रंथांमध्ये तर कथा आणि गोष्टीं यांची रेलचेल आहे. वेद, उपनिषदे, पुराण ग्रंथ, रामायण, महाभारत, अभिजात साहित्य, भरतमुनींची आणि कालिदासाची नाटके इ. ग्रंथांमध्ये कथा आणि गोष्टी मोठ्या प्रमाणात वर्णिलेल्या आहेत. याचबरोबर कथा कल्पतरू, हितोपदेश, पंचतंत्र इ. ग्रंथांमध्ये अनेक प्रकारच्या गोष्टी आहेत. याच बरोबर लोक कथा, ग्राम कथा, राज्य राज्यातील संस्कृतीचे परंपरेचे, जनजीवनाचे दर्शन घडवणाऱ्या कथा आणि गोष्टी हे सुद्धा ज्ञानाचे, करमणूकीचे आणि मनोरंजनातून संस्कार करणारे एक फार मोठे भंडार आहे. एका अर्थाने जीवन कसे जगायचे याचे सूत्र गोष्टी रूपाने साधणारे माध्यम म्हणजे स्टोरी स्पेलिंग आहे. मात्र गतिमान जीवन पद्धतीमुळे आणि करिअरची धावपळ यामुळे गोष्टींचे आणि कथांचे आपल्या जीवनातील स्थान आपण गमावून बसलो आहेत. सर्वजण नोकरी धंद्यासाठी रात्रंदिवस धावपळ करीत आहेत. कोणाला बोलायला वेळ नाही. प्रत्येकाला वाटते की छ. शिवाजी महाराजांसारखे पुत्र आपल्या घरी जन्माला यावेत. मात्र जिजाबाईं सारखे संस्कार करायची, गोष्टी सांगायची, कथा सांगायची कुणाची तयारी नाही. आज कितीतरी पालकांना आणि फार मोठ्या प्रमाणावर समाजातील लोकांना गोष्टीच माहिती नाहीत. तेव्हा ती कुठुन गोष्टी सांगणर ? अशी परिस्थिती आहे. अशावेळी गोष्टी सांगणे, कथाकथन या परंपरांचे पुनर्जीवन करावे, समाज मनावर गोष्टीरूपाने संस्कार करणारी व्यवस्था पुन्हा निर्माण व्हावी यासाठी स्टोरी टेलर हा अभ्यासक्रम तयार केला आहे.